Het ontwrichtende conflictmodel binnen de Vlaamse Vlovjetunie

“Vleermuizen boven fietsende kinderen, waarom toch?”

Ge trapt een grassprietje in een deuk en honderd meter verder krijg het vogeltje genaamd blauwborst een zenuwtoeval. Ecoradicalen kregen het in onze wetgeving en gebruiken het nu als argument verstoring in een machtsspel waarbij niet de knikkers maar de spierballen het belangrijkste zijn geworden. Zo fietsen kinderen in Sint-Denijs-Westrem richting Don Bosco niet over een verkeersvrije fietsbrug in plaats van over de gevaarlijkste ovonde van het land omdat de vleermuizen nu eenmaal dit aarts drukke kruispunt beter genegen zijn. Want samenlevingsproblemen oplossen mag niet te antropocentristisch zijn, mijnheer. Weg met de antropoïde ideeën die mensen en interactie in de samenleving centraal stellen, leve de hazelworm. Leve het conflict, vooral.

Arme bespotte knecht

Het gaat mij niet zozeer om de ecoradicalen uit de Vlovjetunie. God hebbe hun ziel ze weten niet wat ze doen. Maar het is me vooral om radicalisme en machtsgeilheid in het algemeen te doen. Het model waarbij tot in administraties en kabinetten lobbyisten van allerlei slag worden gedropt om politieagent te spelen en ‘hun materie’, koste wat het kost, te gaan verdedigen: de blauwborst, de Russische Federatie, de migrant zien als een vijand in plaats van een kansenparel, onze historisch waterrijke gronden schaamteloos leegtrekken om zoveel mogelijk oogst te genereren, de werklozen kloten, zo rap mogelijk met de auto kunnen zoeven, langzame maar zekere sociale afbraak en ga zo maar eens door. Organisaties als Natuurpunt, de Broeders van Liefde, Pepsi, Sinterklaas en zijn arme bespotte knecht, de vrienden van China, Vlaams Ekonomisch Verbond, Zingt de Blauwvoet en Droes’ KKK die infiltreren in onze open geest, open maatschappij en ons Vlaams spontaan netwerk waar wij, ondanks tegenstellingen, beleefde en waardevolle compromissen sluiten en tot creatieve oplossingen komen voor ingewikkelde problemen.

Boemel

Zo eindigt een Hasseltse denkdag waarbij open gedebatteerd werd over cultuur en het prachtige erfgoed dat wij in onze Vlaanders mogen koesteren tot een woordenruzie op de gelukkig nog niet afgeschafte boemeltrein tussen Dampoort en Eeklo waarop mijn vrienden van de diensten van onroerend erfgoed geschoffeerd worden, de blauwborst heerst over het Meetjeslandse krekengebied en de mens moet afdruipen, ik geen enkele empathie blijk te hebben en een eenvoudige vader al geen rustig momentje gegund is met zijn prachtige dochter. En ja, de verkiezingen komen er aan. En ik denk zo bij mezelf: “Weet je wat? Ik stem radicaal: pal in het centrum. Voor hen die eerbare compromissen durven sluiten, creatief van bedreigingen kansen maken, geloven in een betere wereld voor iedereen (ook wie het moeilijker heeft, ‘anders’ is of lijdt) en nog bruggen willen bouwen waar kinderzieltjes moeten gered worden van Koning Auto en de ‘nobele bosplanters’ van Coca-Cola.” Ik heb er ooit een liedje over geschreven, Vivaldi wellicht ook, én Beethoven (Alle Menschen werden Brüder).