Nadenken over leven en dood
“Geniet nu het nog kan”
Luc De Vos is nu een pop, een marionet. En het was prachtig hoe een afgeladen volle afgebrande kerk in Waarschoot tot tweemaal toe kwam afgezakt om het mee te maken. Zus Nicole had poppenspeler Hendrik Devos, niets is toeval, tijdens de Gentse Feesten bezig gezien met het oeuvre van haar broer. Wat er gezegd wordt, hoe het gezegd wordt. De songkeuze. Ik reis door de nacht.
Waterlanders
De levensvragen waarmee geworsteld wordt. De café die sluit en niet sluit. De alcohol en de twijfels het klopt allemaal. En ik zag weer tranen, ook bij Geert en Veerle die mee aan de basis stonden van Gorky met ypsilon en de carrière van de eenvoudig complexe volksjongen uit Wippelgem en later de Machariuswijk. De tranen die ik ken en beschreef in Waterlander, nu ook al 2017. Ik heb daar jaren mee geworsteld, met dat moment in de Vlaamse rock ‘n’ rollindustrie dat de muzikale allemansvriend waar iedereen wel een mening over had ons, maar ook zijn gezin en familie, met een schok, onwezenlijk, achterliet.
Bakje troost
En kijk, die vrijdagavond in de Sint-Ghislenuskerk van Waarschoot kwam ik buiten met het gevoel dat ik dat allemaal achter mij kon laten en de liedjes van Gorki gewoon schoon, verrijkend, inspirerend, ja, troostend kan vinden zonder achter elk woord een boodschap van God en klein Pierke te moeten gaan zoeken. Ik heb twee dagen met dat bevrijd gevoel rondgelopen. Tot op zondagmiddag het bericht kwam dat mijn buurman, goede vriend en fan van ons bandje Woesten Thierry het gevecht tegen kanker defintief verloren had. Sindsdien vloek ik opnieuw om de tien minuten, zoals ik destijds met Vos had gedaan. Waarom, Godverdomme?
De pen
De buurvrouw vroeg me zondag nog om woorden neer te pennen, die haar en de familie konden troosten. En ik voelde vooral onmacht. Want zijn daar woorden voor? Maar uit respect en uit liefde ben ik gaan tasten in wat ik werkelijk voelde en twee dagen even kwijt was geweest, sinds ik Luc De Vos als Pierke Pierlala had gezien. Het klonk als volgt in mijn hoofd.
Ik wou zo graag dat je genas
En ik wou dat je het las
Dat ik je vriend was
Ik weet dat je het nog las
En wat ik nu voel is pijn
Verdriet om wat moest blijven zijn…
(Ik vul het later aan met de andere woorden die ik schreef, wanneer mijn vriend uitgestrooid zal zijn in de Noordzee en bevrijd van zorgen en pijn alleen nog in onze hoofden zal zijn. Wat wel belangrijk is want elke herinnering aan wie ik verlies, koester ik als een kracht, als een ster in de hemel…)
Slotsom. De boodschap is: geniet nu het nog kan.
