Proloog van het boek ‘De Harmonie WSTN’
“De Soldaat-Facteur en Rachel”
Ken je zo’n bijna erotisch moment op café, wanneer alle geluiden wegvallen en nog slechts de focus ligt op dat ene gesprek? Het moment dat de passie van de muren pletst en de discussie zo hoog oploopt, dat je meteen nog een Papegaei-biertje bestelt om wat bandenspanning te lossen. Met mijn maat Peter Ysabie durft dat wel eens voorvallen. Vroeger al, toen we op kot zaten in Brussel. Maar deze keer in de Ventura op de Vrijdagmarkt in Gent was het dus weer prijs. Het ging over overgave en over hoe kunst de wereld kan redden. Zo van die kloterijen. Op dat moment komt een cafévriend van Peter onze tafel vervoegen en de mij onbekende man mengt zich vol vuur in het
debat.
Heerlijk. Meestal ook het moment dat ik, de wijsheid in de kan, in overdrive ga. Ik weet niet wie het liet vallen, maar plots kwam het theaterstuk ‘De soldaat-facteur en Rachel’ ter tafel. Prachtig stuk. De theaterwereld op zijn kop gezet eind de jaren tachtig. We waren het
er over eens. De goesting om met onze rijke geschiedenis aan de slag te gaan en onze eigen wereldse problemen af te meten aan een recent verleden waar alleen onze grootouders en hun ouders konden over mee vertellen. De Eerste Wereldoorlog die op die verhakkelde scène in het Nieuwpoorttheater in Gent plots in je gezicht openspatte. De kennismaking met dat Duivelse niemandsland tussen front en kazerne achter de linies, waar de soldaat-facteur brenger van nacht en ontij was voor doodgewone sloebers als jij en ik die gewis en zeker, was het niet vandaag dan toch morgen, gingen sneuvelen door niets ontziend oorlogsgeweld.
Of hij het gezien had, vroeg ik luid aan de onbekende man! Dat Arne Sierens met dit stuk het Vlaams vertelambacht
een andere dimensie had gegeven! “Jazeker”, antwoordde hij, “ik was er bij betrokken.” Ik viel even stil. “En wat moest je dan doen”, vroeg ik dom. “Meewerken”, klonk het. “Oh ja? En wat doe jij misschien?” Het werd even stil. Peter moest zijn enorme buik vasthouden van het lachen. “Ik bén Arne Sierens.”
